İnsan Köpeğin Hayatıyla Dünyayı Paylaşıyor çünkü Her Köpeğin Hikayelerinin Tolduna Hak Ediyor

2024 Yazar: Olivia Hoover | [email protected]. Son düzenleme: 2024-01-11 23:50

Ocak ayının başlarında Amanda Fanean, BarkPost'a, kanserden ölmekte olan sevgili köpeği Reilly hakkında bir e-posta yazdı. “Reilly'nin var olduğunu bilmek için başka birine ihtiyacım vardı,” Amanda yazdı ve “her zaman bizim için ne kadar özel olacak” diye yazdı. Amanda’nın tutkusu ve sağduyusuna dokunduk ve onun sözünü yaymasına yardım edeceğimizi düşündük. BarkPost, Reilly’nin hikayesini Amanda’nın kendi sözleriyle paylaşmaktan onur duyar:

Jon ve benim evde üç tane kurtarış var. Chloe adında bir Alaskan Husky, Ray ve Reilly adında bir beagle. Reilly gerçekten çok özel. O benim kapağımda ortaya çıktı ve şimdiye kadar karşılaştığım en alçakgönüllü ve sevgi dolu yaratık olmaya devam ediyor beri inanılmaz oranların üstesinden geldi.

Temmuz başında, farklı alerjiler ve otoimmün cilt rahatsızlıkları için Reilly'i test ettikten bir ay sonra, “en kötü durum senaryosu” telefonunu aldık. Reilly, 5 yaşındayken kutanöz lenfosarkom adı verilen çok nadir bir kanser teşhisi kondu. 3-6 ay arasında son derece düşük bir sağkalım oranına sahiptir. Her savaşı cesaret, azim ve coşkuyla karşıladık. Reilly, Ocak ayının başında altı aylık işareti bile geçti. Maalesef önümüzdeki 2 hafta içinde savaşı kaybedeceğiz.

Reilly, 2009 yılında, St. Patrick Günü'nde, korkunç bir fırtınanın ortasında kapıma çıktı. Bir sene önce evlat edinmiş olan Chloe'yle ikinci kat verandamda oturuyordum ve bu sessiz, ama kalıcı, kaşındığımı duyduğumda fırtınayı seyrediyordum. Ben fazla düşünmedim, ama Chloe daha iyi biliyordu. Ön sundurma girişimize gittik ve orada Reilly … küçük, pis ve uzun zamandır kayıp arkadaşlarımız gibi bizi tebrik ediyordu. Onu hemen sevdik.

O günden itibaren Reilly paketin bir parçasıydı. Reilly Chloe'yi değiştirdi. Chloe, ana karayolunun kenarında bir kutuda bulundu. Annesi öldü ve yanındaki küçük bir kutuda yavrularıyla birlikte korkuluğa bağlandı. Chloe, hayatının ilk 9 ayını kardeşleriyle paylaştığı 5x10ft'lik bir sandıkta geçirdi. Başını omuz bıçaklarının üzerinde tutamıyordu, dikenli eğitimli değildi ve e-v-e-r-y-t-h-i-n-g'den korkmuyordu. Chloe'yi eve götürdüğüm gün rehabilitasyon başladı. Onu dönüştürdüğümü söylemeyi çok isterdim, ama ben yapmadım, Reilly yaptı. Aniden, Chloe her zaman olması gereken Alfa'ya dönüştü. Paltosu gelişti, içgüdüleri iyi ayarlandı ve gerçek bir amacı vardı. Chloe başını çok eğitti ve benim için çok az çalışma yapan Reilly'yi eğitti. [Daha sonra, Ray'i benimsediğimde,] Chloe ona bir yapı ve disiplin öğretti, ama onu sevmeyi öğreten Reilly'di.

Reilly'yi bulduktan kısa bir süre sonra, Parvo'yu çekti ve çok dikkatli bir şekilde baktı. Veteriner iki hafta boyunca onu tuttu ve yapabilecekleri daha fazla şey olmadığını söyledi. Onu yere koyma ya da evinde ölmesine izin verme seçeneğim vardı. Ve eve gittik. Chloe daha önce Reilly'nin koruyucusuydu, ama şimdi onun tedavisini gözden kaçırmış olan baş hemşire oldu. Reilly, Chloe’nin göbeğinde yer aldı ve Chloe’nin rızası olmadan hiçbir ayarlama yapılmadı. Mucizevi bir şekilde, Reilly yaşadı. Chloe’nin bakımı ve Reilly’nin kendi istekleri dışında başka bir açıklaması yok.

Reilly çok minnettar ve özverili. Kanser pençelerini yemeye başladığında, Reilly'nin giymekten daha gurur duyamayacağı patikelere taşındık. Yardım edemezsin ama onun yanındayken mutlu ol. Eğer üzgünseniz, size rahatlık için bir oyuncak getirecektir. Tanısından bu yana çok sohbet ettik ve her zaman bana eşit derecede yaşlı bir hikmet ve çocuksu bir masumiyetle, “Tamam, anne. Biliyorum! Bu topu al, kendini daha iyi hissettirecek.”

Son günlerimiz, mümkün olduğunca dışarıda olmaktan, vanilyalı dondurma geliyor, biftek yemekleri, kemik kemikleri kemikleri, cheeeeese, araba sürmek, squeaky oyuncaklar, yemek pişirirken hoparlörde Sinatra'dan oluşuyor. ) “Kampa dışarı çıkıyoruz”, yani koltuk minderleri çekip, tüm gece film izlemek için yatak odasını havaya uçurduğumuzda (ve bütün gece… yani hepimiz 10 pm tarafından horlanıyoruz). Reilly karı çok seviyor (bu gece biraz gördük!), Yüzmek, böcekleri aydınlatmak, çakmakları almak ve almak, ama her şeyden önce, Reilly insanları sever.

Reilly iyi olan her şeydir ve keşke tek istediğim kişi olabilirdim. Onun yüzünden daha iyi bir insanım. O çok minnettar ve özverili. Onun mütevazi niteliğinin, özverisinin ve iyimserliğinin sadece bir kısmıyla devam edebilmek için şanslı olduğumu düşünürdüm. Saatin kaygısı her ne kadar ön planda olsa da, onun hep içimde yaşayacağını ve hayatımı ona daha çok benzemeye çalışacağımı biliyorum. Ona gösterdiği aşktan, öğrendiğim sevgiden ve sürdürmeyi umduğum sevgiden ona yeterince teşekkür edemem. O, her zaman en güzel maceralarımızdan biri olacak.

Ne yazık ki, Reilly 14 Ocak'ta vefat etti. Amanda bana bir e-posta yazdı:

İnanılmaz derecede huzurlu bir deneyimdi ve daha iyi bir yerde olduğu için güvence var; Hiçbir şey için ticaret yapamayacağım 6 ay oldu ve onurunu korurken bizi terk etti. Birden fazla köpeğiniz olduğunda, köpek anılarını bir kerede kaldıramayacağınızı öğrendim. Onları yavaş yavaş, kase, oyuncaklar, azar azar - onların üstesinden gelmelerine yardım etmeleri için onlara yardım etmelisiniz.Chloe çoğunlukla Reilly'yi pencereden dışarı bakıp bana bakarken ön kapıya oturur. Bu, kalpteki gerçek bir atıştı çünkü ilk tepkim, kanseri her şeyden temizlemekti. Sonunda geçeceğini biliyorum, hepimizin istediği gibi devam edecek. Geçen gece Jon'la konuşuyordum ve komik bir düşünceye sahiptim, bilirsin, üç köpeğe sahip olmaktan daha zor olan tek şey, artık üç köpeğe sahip değil.

Amanda, bu deneyim sayesinde ona yardım eden bazı insanlara teşekkür etmek istedi: Dr. Christy Carothers, Dr. Holly Roberts, Dr. Jennifer Arculus ve tüm VCA Newark çalışanları. Ebeveynleri, meslektaşları, arkadaşları, “Auntie Jess” Vandegrift ve tabii ki, Jon. “Basit kibarlıklarının ne kadar uzayacağını asla bilemezler.”